Love is all that matters

Love is all that matters

Er zijn van die dagen, dat de dingen anders lopen dan dat ik voor ogen had. Met een uiteindelijk resultaat dat zo onverwachts is. Dat ik van tevoren nooit zo had kunnen bedenken... 
Met de vurige wens om 'weer eens iets moois te maken' zet ik mij achter mijn laptop. De harde schijf zoemt zachtjes, dat is mijn schatkamer. Zoekend naar de juiste plaatjes klik ik van het een naar het ander. "Dit is wel wat, of zal ik deze... hmmm, hier kan ik vast wel wat mee." Ik probeer wat uit, schuif baksteenfoto's over bloemen, spiegel eens wat. Het zint me niet. Ik kijk nog eens naar een oude creatie, open nog meer foto's, weer uitproberen. Het wil niet echt lukken.
Ik besef ineens dat ik zit weg te zakken. Mijn energie begint op te raken.
Ik vraag me even af wat er gebeurt. Lang hoef ik er niet bij stil te staan. Ik zit 'mijn best' te doen.
Om weer ruimte te maken klik ik vastberaden alles weg wat ik open heb staan. Te veel tegelijk willen, geen echt idee hebben, voor mij werkt het niet. En vooral: ik doe het niet vanuit mijn gevoel. Ergens in mijn achterhoofd ben ik bezig met: "Wat zouden ze mooi vinden?" Wie die 'ze' is.....?
Daar is het keerpunt. "Wat zou ik mooi vinden?" vraag ik me af.
Met die vraag duik ik in het bestand met 'papiertjes'. "Als ik eens iets maak naar het voorbeeld van een ander. Iets wat ik zelf mooi vind en zelf zou willen maken. Dan ben ik in ieder geval met iets bezig, wat ik graag wil."
Dat geeft me weer wat nieuwe energie.

Ik klik naar mijn archief 'papiertjes. Al snel wordt mijn oog werd getrokken door een azuurblauw papier met een mooie structuur. Met het bestand open aan de ene kant en een leeg bestand ernaast creëer ik een soort kopie. Het wordt altijd anders dan het origineel. Dat is goed, het is een uitgangspunt.
Al werkend voelde ik het weer stromen. Het lukt. Het resultaat maakt me blij. Na het ene papiertje volgen er zelf nog twee. Met dezelfde scrapbook kit nog steeds als inspiratie volgen gestreepte en doorzichtige bollen, en hartjes.
Tijd om te genieten van wat ik heb gecreëerd. Dit is ‘van mij’. Ik schuif één van de papiertjes in een nieuw, leeg bestand en leg de hartjes erin. Het ziet er direct leuk uit. Zo ga ik verder. Op weg naar een nieuwe creatie.
Als het af is, krijg ik zin om er een woord in te zetten. “Love” is het eerste wat in me opkomt. Zou “Love is in the air” wat zijn? (Gisteren gezien op tv, vandaar denk ik). Nee, ik houd het bij “Love” en schuif wat met het woord, kopieer het nog eens. Het is het nog niet helemaal.
Tot dit me invalt: “Love is all that matters”.
Alles valt nu op zijn plek.
Liefde is het enige dat er toe doet.
Het is klaar.
Ook vandaag, voor mij. Met liefde van mij, voor mij, door mij gemaakt.
Daar ging het om.
En nu is het tijd om deze liefde aan je doorgeven.

Liefs van Maureen

"Tja, het is een boom..."

Waar een mens zoal blij van kan worden.
Om naar te kijken. Om voor jezelf vast te leggen op de foto. Ik heb dat met mooie stenen, een fijn stukje mos op een tak of muur, heerlijk roestige luiken, en bijvoorbeeld ook hele oude bomen.
Die komen in mijn archief. Om later, thuis te gebruiken als ik weer eens in de weer ben met mijn creaties. Zoals hier rechts, daar ben ik vanochtend aan begonnen.

Het deed me denken aan die middag in de vakantie dat ik de boombast ontdekte. Stel je dit eens voor:
een mooi Duits stadje niet al te ver van de Moesel,
laat in het seizoen, niet al te veel toeristen meer,
een laan met oude huizen van rond 1900,
en aan die laan: prachtige platanen uit diezelfde periode,
bomen die al meer dan honderd jaar oud zijn,
hoog met een enorm bladerdak, een dikke, kronkelige stam met,
daarop die karakteristieke gevlekte bast.
Daar gaat mijn hart sneller van kloppen, ik kan daar werkelijk geen genoeg van krijgen.
En áls ik dan mijn camera ook nog eens bij me heb... dan ga ik erop af.

Nou zou je heel misschien denken: "Leuk, dan gaat ze een boom fotograferen." Ja, klopt.
Alleen, het gaat als volgt:
die een laan met die oude huizen van rond 1900,
de prachtige platanen,
Maureen met camera...
....staat er met haar neus bovenop, te fotograferen.
Voor die foto word ik namelijk vooral heel blij van die bast. De structuur, de kleuren.

Het is dan natuurlijk een wat wonderlijk tafereel. Dat bleek wel uit de reactie van een ouder echtpaar dat achter ons langs liep. De vrouw keek wat meewarig naar mij, schudde zachtjes haar hoofd en mompelde: "Tja, het is een boom..."

Ze heeft helemaal gelijk. Het is een boom.

Voor mij hoort daar wel een groot ! uitroepteken bij. Het is zoveel meer dan 'een boom'. Ik krijg er energie van, mijn handen gaan kriebelen, inspiratie gaat stromen.
Een paar minuten en een stuk of vijf foto's. Hoe blij kun je mij maken? Heel blij.

En jij? Waar word jij blij van?

Liefs, Maureen

Hoe een Oostenwind Wolk zijn Anjer ontmoette

Er was eens een Wolk. Hij was een Oostenwind Wolk.

Je weet wel, zo een hele mooie wollige. Hij was prachtig wit.

Nu was het een schitterende dinsdagochtend.
Oostenwind Wolk zweefde door de strakblauwe lucht en keek zoals gewoonlijk de tuinen en landerijen die onder hem door schoven.

Opeens zag hij een prachtige witte bloem. Ze was schitterend, haar gewelfde bladeren waren welhaast net zo wollig en wit als hij zelf was. Hij was onmiddellijk verliefd.

“Trouw me met, jij witte schoonheid,” riep hij naar haar.

Juffrouw Anjer, want zo heette de schoonheid waar Wolk zijn oog op had laten vallen, keek omhoog om te zien waar de stem vandaan kwam. Daar zag ze de mooiste Wolk die ze ooit had gezien. Wit en welvend, net als zij.
“Oh Wolk, zou jij echt dat echt willen?” antwoordde  de prachtige bloem.

“Jazeker, schone dame, ik wil,” verzekerde hij haar.
“Maar Wolk, hoe ga ik nu bij je komen?” vroeg zij zich af.
“Mijn schone witte dame, ik zal mijn broer roepen, de Oostenwind. Hij zal je komen halen,” zei hij.

“Ja, oh ja, doe dat alsjeblieft. Want, ik wil…” verzuchtte ze.
En zo kwam het dat de Oostenwind Anjer haar oppakte. Met de zachtste bries die hij in zich had blies hij haar omhoog naar zijn broer Wolk.

Met een glimlach op haar lippen landde de bloem in zijn handen.
“Oh, Wolk!” zei ze.
“Mijn schone witte dame!” antwoordde hij.

Ze gingen helemaal in elkaar op, zo fijn vonden ze het om bij elkaar te zijn. Alsof het altijd al zo was geweest.
En misschien, op zomaar een dinsdag ochtend, zul je AnjerWolk nog eens voorbij zien drijven, door de strakblauwe lucht.

Want ze zijn voor altijd bij elkaar gebleven.

Dromen van de Zomer

Gisterenavond zaten we met de lichten aan, vestje aan in de kamer en ik dacht: Tja, nu is het alweer herfst.... Wat een weer zeg. En dan denk ik meteen aan iedereen die in een tentje ergens in Nederland op vakantie is. Petje af, ik zou het niet kunnen.

Overdag was ik bezig met wat mooie foto's, onder andere deze, van zachtroze Mimosa. Gemixt met wolkenfoto's en een metaalachtige ondergrond kreeg ik deze papiertjes. Met de regen die tegen de ruiten sloeg, bedacht ik dat ik ze 'Dromen van de Zomer' zou noemen...

Zie je de roze vlekjes op de blauw-paarse achtergrond? Dat is de Mimosa :-)

Ik ga ze later deze week printen en dan gebruiken voor een leuk doosje. Heb er nu al zin in!
En jullie, wat vind je, zijn ze mooi? Doen ze je denken aan de zomer? Of juist niet misschien.

Liefs, Maureen

Over wandelen en onverwachtse ontmoetingen

Een van de dingen die ik regelmatig doe is een wandeling maken hier in de wijk. Standaard gaat mijn fototoestel mee, want je weet maar nooit wat je tegenkomt...
Mooie bloemen, een verweerde stuk hout, kleurige steentjes, ik fotografeer het allemaal. Ze zijn mijn schat, wachtend om in een creatie te verschijnen.
Zo had ik een foto van een 'saaie' stoeptegel, die ik opvrolijkte met een felgekleurde hortensia. Zo zou de stoep er toch een stuk leuker uitzien, niet waar?


Soms ontdek ik op mijn wandelingen iets heel anders dan een mooi foto-moment. Zoals twee weken geleden. Ik liep langs een zitje bij iemand in de voortuin en vlak daarna was er ineens dit zinnetje in mijn hoofd: "Het stoeltje stond er al weken heel uitnodigend te zijn." 
Als ik in de schrijfmodus ben, zoals ik dat zelf noem, kan dat zomaar gebeuren. Dan heb ik mijn verhaal-luister-oor open. Nieuwsgierig naar wat er voor verhaal bij hoorde kroop ik later achter mijn computer, om het op te schrijven.
Het is een lief klein verhaaltje geworden, dat ik graag met jullie wil delen.

Juffrouw JaGoedHoor en het stoeltje met het oranje kussen

Liefs,
Maureen.